Bir Ölünün Uyanışı

Şu sıralar çok ciddi ve garip bir bilgi peyda oldu kalbimde. Bunca senedir hiçbir işim yolunda gitmiyor. Bir derdi ancak başka bir dertle unutuyorum. Bitmişlik, tükenmişlik, acı, keder, ıstırap ... hepsi mevcut. Düşündüm de acaba öldüm mü? Evet, gayet ciddiyim. Öldüğümü sanıyorum. Daha doğrusu ölmüşüm ama yaşadığımı sanıyorum. Cennette olmadığım kesin. Tam olarak cehennem de sayılmaz. Çünkü içimde az da olsa umut kırıntıları var (bilirsiniz, cehennemde umut olmazmış). O halde neredeyim ben?

Buldum! Eureka, eureka!..

Geriye bir tek yer kaldı: Sırat. Evet, sıratı geçmeye çalışıyorum zannımca. Bunca sabır testi, iman-isyan testi bunun içindi demek. Baksana, düştüm düşeceğim! Vay anasını! Nasıl da düşünemedim daha önce?

K. Andoni

                      Yer: Cehennemin Dibi

                   Tarih: Sabaha doğru

Darmadağın (Şiir)

Kediler geliyor apartmanımıza

Ondan bahsediyorlar

Mesajlarıma bakıyorum yok

Aşşadaki mektuplara bakıyorum yok

Elektrik, su, doğalgaz faturaları bi sürü bok püsür

Ama ondan haber yok

Kediler, ambulanslar... her şey onu mu sayıklıyor?

Yürümem lazım

Hatta koşmam lazım

Kaçmam lazım

Kendimden kaçmam lazım

Hayallerden, kendimden kaçıp kurtulmam lazım

Kendime kaçmam lazım

Özeniyorum Volki biliyor musun?

Kendi osuruk sesinden uyanan heriflere...

K. Andoni

Yer: N/A

Tarih:N/A

Ütopik Reçete

Her zaman yaptığım gibi gözlerimi yumuyorum. İşte! Karşımda.

"Bal şelalesinden saçları rüzgarda dalgalanıyor. Buzulda yetişen elmadan yontulmuş yanaklarıysa kızarmış. Başka gezegenin ele geçmez cevheri, mücevherleri gibiydi dişleri."*

Ve bana gülümsüyordu...

Yaklaştı. Desenli kurabiyeleri andıran elleriyle ellerimi tuttu. 

Allah'ım!.. Şefkate ve merhamete ihtiyacım olduğunu nasıl da biliyordu. Konuşmadığım halde beni duyuyor, anlıyor, hissediyordu...

Bense... İlahi tecelliyi hissediyor, anlıyordum. Hem aşk dedikleri de bu değil miydi?

Peygamber şefkati sesiyle kulağıma fısıldadı. Kalbimden geçenleri tekrarlıyordu adeta: "Beraber yürüyelim olur mu..." dedi, "...varacağımız yere" dedi.

Sesimi çıkarmadım. Duygularımı ifade edebilecek bir söz, kelime, lisan bulamıyordum çünkü. Sadece bir daha bırakmak istemezcesine ellerini sıktım.

Ve yürümeye başladık. Yürümeyi henüz öğrenmiş bebekler gibiyiz...

Yürüyoruz,

Yürüyoruz,

Yürüyoruz...

Dünyayı, cehennemi, cenneti... her şeyi arkamızda bırakıyoruz.

İki iken bir oluyoruz, bir iken yok oluyoruz...

                                                                        K. Andoni

                                                                        Yer: N/A
                                                                        Tarih: N/A

*Murat Menteş-Korkma Ben Varım romanından alıntı.